สิ่งประดิษฐ์ในปี 1920: เก้าอี้ปรับเอนนอนเพื่อพักผ่อน La-Z-Boy ตัวแรก: เก้าอี้พับบานไม้

มอนโร มิชิแกน ณ เมืองสำคัญแห่งหนึ่งของอเมริกา ความฝันกลายเป็นจริงที่นี่
โดยเกิดขึ้นกับสองหนุ่มลูกพี่ลูกน้องที่ลาออกจากงานในปี 1920 เพื่อตามล่าหาฝัน เอ็ดเวิร์ด เอ็ม คนาบุช (Edward M. Knabusch) และเอ็ดวิน เจ ชูมาร์เกอร์ (Edwin J. Shoemaker)

ช่วงกลางวัน เอ็ดเวิร์ดทำงานเป็นช่างไม้ทำโต๊ะให้กับบริษัทไวส์ ช่วงกลางคืนเขาทำกระจก ตู้และเฟอร์นิเจอร์ให้กับครอบครัวและเพื่อนฝูง 

ขณะที่เอ็ดวินมีอาชีพทำไร่ กระทั่งได้ค้นพบเครื่องมือทำงานประดิษฐ์ เลื่อยสายพาน ไสแต่งไม้และเครื่องปั้นรูป ที่บ้านของลูกพี่ลูกน้อง เอ็ดเวิร์ด จากที่เคยอยู่แต่ท่ามกลางกองข้าวโพดและถั่ว ณ ที่นั่นเขาได้พบกับโลกอันน่าตื่นเต้น อันที่จริงแล้ว เอ็ดวินเข้าสู่ธุรกิจเฟอร์นิเจอร์เพื่อที่จะเลิกอาชีพทำไร่

เมื่อถึงวันที่ 24 มีนาคม 1927 ทุกคนต่างพูดถึง

“หนุ่มเอ็ดส์ทั้งสอง” ที่พากันละทิ้งงานมั่นคงเพื่อร่วมมือกันลงทุนในธุรกิจเฟอร์นิเจอร์ของตนเอง จากช่างไม้ไปเป็นนักการตลาด จากชาวไร่ไปเป็นวิศวกร ไม่มีใครเชื่อว่าพวกเขาจะทำได้สำเร็จ แต่ไม่นานนักชาวบ้านในมอนโรก็ได้รู้ว่า เอ็ดเวิร์ดนั้นเป็น “นักโฆษณา”ชั้นเยี่ยม และ เอ็ดวินเป็นอัจฉริยะช่างกล

คนส่วนใหญ่รู้จัก La-Z-Boy ว่าเป็นชื่อของเฟอร์นิเจอร์ที่มีชื่อเสียงและได้รับการยอมรับมากที่สุดหนึ่งในอุตสาหกรรมเฟอร์นิเจอร์ แต่มีไม่กี่คนที่ทราบว่าเมื่อแรกของการเริ่มต้น ทั้งเอ็ดเวิร์ดและเอ็ดวินนั่งประดิษฐ์เฟอร์นิเจอร์และตู้จากโรงรถของพ่อเอ็ดเวิร์ด ในตอนนั้นชื่อของบริษัทคือ คนา-ชูว์ แมนูแฟคเจอริ่ง ที่ฟังดูเป็นชื่อที่ง่ายๆตรงตามชื่อของทั้งสอง

แต่ทั้งสองหนุ่มต้องเริ่มคิดเกี่ยวกับชื่อของบริษัทใหม่อีกครั้ง เมื่อเอ็ดเวิร์ดเดินทางไกลไปรับออเดอร์ของที่สั่งแต่กลับถูกปฎิเสธจากตัวแทนตู้ที่ไม่ยอมปล่อยของให้ เนื่องจากมีการติดป้ายชื่อผิดว่าเป็น “บริษัทรองเท้าใหม่” กระทั่งทุกวันนี้ ยังคงมีการพูดเล่นตลกๆเกี่ยวกับจำนวนส้นและหนังรองเท้าที่ใช้ยัดในเก้าอี้หุ้มเบาะชุดแรกๆ

เมื่อเอ็ดเวิร์ดกลับไปบ้าน

พร้อมกับของที่สั่งและปัญหาปวดหัว หุ้นส่วนทั้งสองจึงเปลี่ยนชื่อบริษัทเป็น ฟลอร่า ซิตี้ เฟอร์นิเจอร์ ตามชื่อเล่นที่เรียกเมืองมอนโรว่า ฟลอร่าซิตี้ ในช่วงปลายปี 20 ผู้คนในชาติต่างนิยมการกินดินเนอร์ที่ซาร์ดิและยกไม้ยกมือไปตามจังหวะรายการเพลงโชว์ "The Varsity Drag." ขณะที่คนอื่นพากันเพลิดเพลิน ผู้ก่อตั้งบริษัทฟลอร่า ซิตี้ เฟอร์นิเจอร์ต้องทำงาน สิบหกชั่วโมงต่อวัน และเติบโตขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งถึงปลายทศวรรษ โรงรถพ่อของเอ็ดนั้นเล็กเกินไปเสียแล้ว

น่าเสียดายที่รายได้กลับไม่เข้าพกเข้าห่อของตัวเอง แต่ไหลเข้าบริษัทเหลือให้เจ้าของบริษัทเพียงเงินเดือนคนละ 5 เหรียญ ธนาคารท้องถิ่นปฎิเสธด้วยรอยยิ้มไม่ให้ยืมเงิน แต่บรรดาเพื่อนฝูงและญาติพากันยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ พ่อของเอ็ดวินเองซึ่งไม่พอใจนักกับการที่เอ็ดวินเลิกใช้ชีวิตทำไร่ กลับจำนองไร่ของตนเองเพื่อเอาเงินสดมาให้ลูกชายเพื่อเข้าหุ้นในธุรกิจ เป็นการลงทุนที่คุ้มค่าทีเดียว จากเงินทุนก้อนนั้น เอ็ดเวิร์ดและเอ็ดวินสร้างโรงงานใหม่ขึ้นจากอิฐทีละก้อน นับเป็นมุมมองที่แตกต่างกัน ชายสองคนที่มาจากไหนไม่รู้ ไกลไปทางเหนือของเมืองมอนโร ในทุ่งข้าวโพดสร้างโรงงานทำเฟอร์นิเจอร์ขึ้นมา

กลายเป็นว่า ทั้งเมืองต่างพากันค่อนขอดปรามาสพวกเขา

ในเวลาไม่ถึงปี เส้นทางที่มีคนเดินทางไปมากที่สุดในมิชิแกนคือถนนสาย US24 ซึ่งอยู่หน้าบริเวณโรงงาน เครื่องพลังสิบแรงม้าตัวเดียวทำงานผลิตไฟฟ้าให้ตึกทั้งหมด ปัจจุบัน ตึกดั้งเดิมที่ทาสีทับไปแล้วยังคงเป็นส่วนหนึ่งของสำนักงานใหญ่ของ La-Z-Boy บนถนนเทเลกราฟ และเครื่องทำไฟฟ้าพลังสิบแรงม้าเครื่องเดิมยังคงใช้ปั่นไฟสำหรับลิฟท์ที่นั่น

บริษัทฟลอร่า ซิตี้เฟอร์นิเจอร์ เริ่มผลิตเฟอร์นิเจอร์ใหม่ งานเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งชื่อว่า “Gossiper” เพื่อทำเป็นที่นั่ง โทรศัพท์และเก็บของได้ แน่นอนว่างานออกแบบชิ้นนี้เป็นที่นิยมอย่างมากในช่วงฤดูใบไม้ผลิของปี 1928 

มีเรื่องราวมากมายที่คนพากัน “พูดถึง” ถึง ดร เฟลมมิ่ง ค้นพบยาเพนนิซิลิน มิกกี้เมาส์เริ่มทำเป็นการ์ตูนพูดได้เป็นครั้งแรก “เรือควันไฟของวิลลี่และลอเรนซ์ เวลค์วางยาอเมริกาด้วยวงฟองสบู่แชมเปญของเขา